چشم در چشم

بعد از دوسال بگیر و ببند و شست و شو و واکسن و وسواس ، بالاخره با این ویروسِ ول نکن چشم در چشم شدم ؛ هر چند هنوز دست به یقه نشدم . با اینهمه ، همه اش بند است به نفسی که ممکن است آنی برود و دیگر نیاید . فکر میکردم حالا همین فردا ، اگر این نفس نیم بند هم رفت و دیگر نیامد و اسیر جناب ملک الموت شدم و مرا  کت بسته برد و تحویل داد ،  منصفانه ترین برخورد  با چون منی  چه میتواند باشد ؟
شاید آنجا  که میگوید  : " وَلَا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ " : " نه نگاهشون میکنم  ، نه باهاشون حرف میزنم  ".
اما یادم می آید ؛ یک بار که خیلی ازش شاکی بودم
خواستم  بپرسم "مگه ما چه هیزم تری به تو فروختیم که ... ؟!"
جمله را تمام نکرده  ، خودش تمام کرده بود  ؛  یادم آورد توی بساط کاسبی و هیزم فروشی ما جز هیزمِ تر ، چیزی نبود که هیچ ، خریداری هم جز خودش نبود . به روی خودش نیاورد و  همه را یکجا و به قیمت خرید.  مثل همیشه حرفی برای گفتن نمیگذاری . بقول آن خسته دل هرچه نباشد تو کهنه خدایی .
" هیچی دیگه ، نوکرتیم مشتی ؛ ما تو رو  اینجوری شناختیم "

دلهای حیران  و مضطرب در هنگامه بلاها ، بارها دست نوازش تو را حس کرده .چونان کودک گمشده و رنگ پریده ای که در همهمه و شلوغی ،  یکهو صدای مادر را میشنود و خودش را در آغوش مادر میابد . اما شرم بر این "من" که هربار به سودای بهتر از تو ، هوا برش داشت .

میبینی ؟ این " من " حتی در برابر خودش هم بازی را باخته . این "من" حتی خودش را هم گردن نمیگیرد .
 القصه ؛ "آخرش بیخ ریش خودتیم "  

مگر نه اینکه تورا خدای سرکشان و بی پناهان گفته اند ؟

---------------------------------------

+ پیش چشم همه از خویش یلی ساخته ام | پیش چشمان تو اما سپر انداخته ام ...

+ اول اسفند 1400 |  حوالی دومین سالگرد از روز های شروع شیوع کرونا در ایران