همین که اراده میکنم لب به سخن بگشایم و زبان به سخن گفتن بلغزانم و راجع به زمین و زمان افاضه فیض :) کنم این جمله می آید جلوی چشمانم ؛ "زبان، ترازویی است که نادانی آن را سبک کند و دانایی آن را سنگین سازد"
از سخن گفتن میمانم ؛ البته نه به دانایی . همین !!
+ میگفت : کم بگو ؛ حاضر جواب هم نباش .
گاهی هم سکوت طولانی حتی رسوایی به بار می آورد. آنچه موجب تغییر حالت یا تشخیص موضع شود، چه صوت چه خلا، عامل رسوایی می تواند باشد.
رسوایی درونی یعنی عیان شدن آنچه نمی دیدیم بر خود؟ همان مواجهه با خود واقعی که این روزها بسیار می شنویم؟
رسوایی چه درونی چه بیرونی اگر موجب تغییر و اصلاح شود، پسندیده است در غیر این صورت هضم و پذیرشش هم برای شخص و هم جمع، دشوار است.
لباس شرم، خوبان را ز رسوایی نگه دارد
که چون خندد به بازار آورند از بوستان گل را ...
کم گفتن نوعی حاضر جوابی ست چه بسا حاضر جوابی تاثیر عمیق تر و بُرَّنده تری از کم گفتن دارد
ما به رسوایان خموش به شدت نیازمندیم.