تکرار مکررات
+ قبل از کلام ::
حرفی دارم که شمای مخاطب اگر بابتش مرا فحش ندهی ، یحتمل با طعنه و کنایه و نیش زبانت مرا متهم به بنیاد گرایی و توهم و یک لیست از این عناوین خوشگل و لایک‌خور میکنی . با این حال مدتهاست با خودم عهد کرده ام معیار ارزیابی افکارم را ، خوشامد و بدآمد مخاطب نگذارم . میخواهم از چیزی بگویم که تکرار مکررات است اما این تکرار از اهمیت واقعیتش نمیکاهد . اگر حوصله خواندن داشتی که تا آخر بخوان ، وگرنه همین ابتدا بگویم که وقتت را به خواندن تلف نکن .
+ شرح کلام ::
القصه ؛ نکته ای که این روز ها ذهنم را مشغول کرده این بود که شما حتی اگر بخواهی بر ضد جمهوری اسلامی هم فعالیت کنی و ایده براندازی را پیش ببری تا بقول خودت ایرانی آزاد و سکولار _مبتنی بر تعریف انسانِ مدرن از آزادی_ داشته باشی ، باز هم ، پیش و بیش از همه ی دغدغه هایت ، ناچاری تکلیفت را با "دستهای مزاحم استعمار" روشن کنی . نه در حرف و هشتگ و توییت ، بلکه در عمل باید مقابلِ او بایستی و از زیر تسلط او و ابزارش ، خارج شوی تا بخشی از مهره بازی او نباشی ؛ که بقول جرج کرزن بریتانیایی ، ایران و افغانستان و قفقاز و ترکستان و... صرفا مهره های شطرنجی هستند در دست کسانی که بناست با انها بر سر فرمانروایی دنیا بازی کنند .
وقتی _خواسته یا ناخواسته_ مهره‌ی مورد توجه و نقطه‌ی امیدِ بازیِ استعمار شدی ، باید بدانی تو تنها بازیگر این میدان نخواهی بود . تو دیگر یک تکّه ، از پازل بزرگی هستی که ممکن است تکه دیگرش آن داعشی تکفیری یا تجزیه طلب ایران ستیز باشد . پازلی که ابتکار عملش ، نه در دستان تو ، که در دستان اوست . و او قطعات این پازل را حسب منافع خود شکل میدهد ، نه میل و خواست و آرمان و اراده تو . و منافع او در طول تاریخ اینطور اقتضا میکرده که اساسا انسان شرقی را در ضعف نگه دارد و به رسمیت نشناسد و او را نژاد ناقص و عَمَله و وحشی معرفی کند . و این انسان شرقی آنگاه که خواسته خودش ، فکرش و سنتش را از سیطره این روایتِ غیرواقعی نجات دهد و مستقلا زیر سایه‌ی فرهنگ خودش به رسمیت شناخته شود و فرزندِ حرف‌گوش‌کنِ نامادریِ استعمار نباشد ، مورد طرد و تحریم و حذف و بایکوت قرار گرفته . اگر من از استعمار و دستان نامرئی اش میگویم ، اگر تو را از امپریالیسم و دشمنی دیرینه اش بر حذر میدارم ، نظریه نمیبافم ، تخیل نمیکنم ، بلکه خاطره میگویم .
ایران ما و بزرگ تر از آن ،خاورمیانه ، هنوز که هنوز است زخمیِ میراث شوم استعمار ، در جنگ جهانی اول و رخداد های پس از آن است.
خلاصه اینکه بقول جلال : "دست استعمار را فقط با تبر میتوان برید نه با وعده و وعید و قول و قرار و حقوق بشر و انسان دوستی" ؛ چرا که واقعیت استعماری دنیای مدرن ، گزنده تر از آنست که چشمت را بر آن ببندی و آنرا در معادلاتت محاسبه نکنی .
+ پیوست کلام ::
لکن ! اینها را نگفتم که صدای اعتراضت را خفه کنم و تقاضای اصلاحت را نادیده بگیرم ، که این حق را پیش از اینها ، قانون اساسی همین جمهوری اسلامی در یک اصل مترقی به تو داده است . آنجا که میگوید :《در جمهوری اسلامی ایران ، آزادی و استقلال و وحدت وتمامیت ارضی کشور از یکدیگر تفکیک ناپذیرند و حفظ آنها وظیفه دولت و آحاد ملت است . هیچ فرد یا گروه یا مقامی حق ندارد به نام استفاده از آزادی به استقلال سیاسی ، فرهنگی ، اقتصادی ، نظامی وتمامیت ارضی ایران کمترین خدشه ای وارد کند و هیچ مقامی حق ندارد به نام حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور ، آزادی های مشروع را، هر چند با وضع قوانین و مقررات ، سلب کند.》
| این یعنی آقای جمهوری اسلامی! تو وظیفه داری ظرفیتی برای اعتراض فراهم کنی تا هر کس در سایه امنیت آن ، حقوق اساسی خود را بی لکنت و در صلح و ارامش طلب کند و اگر از ایجاد این بسترِ امن شانه خالی کردی حق نداری زلف معترضِ نجیب را به سلاحِ آشوبگرِ فرصت طلب گره بزنی و اعتراض را به بن بست بکشانی .
| و تو اقا و خانم معترض!! حق نداری سرِ کوچکترین اعتراض و سازِ مخالف زدنی ، پای بیگانه را به دعوای خانوادگی باز کنی و رخت چرک هایت را در حیاط همسایه بشویی و طلبِ جنگ و تحریم و ویرانی کنی . و شکاف و اختلاف موجود در جامعه را برای خودت پله کنی و کاسبی راه بیندازی .
+جان کلام ::
این تعادل و توازن بین دو مفهوم امنیت و آزادی ، حاصل صدها سال مبارزه توامان با استبداد داخلی و استعمار خارجیست که نهایتا در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران جای‌گرفت . هر قدر از این تعادل که حاصل خرد جمعی چندین قرن همه ایرانیان است دور تر شویم و کفه ترازو را به نفع دیگری سنگین کنیم ، ابتکار عمل را از دستان خودمان به دستان غریبه داده ایم . ما _همه مان_ لازم است در اولین دور برگردان ، برگردیم به این میثاق ملی .
+ خاتمه ناتمام کلام::
ولی خب ... ؛ این حرفها کلا طرفدار ندارد . بازار طعن و کنایه داغ تر ، و حاصلش نقد تر و جیرینگی تر است ؛ سرمایه چندانی هم لازم ندارد ؛ با یک انگشت وسط کار در می آید ...
از "پیوست کلام" جز حرف دل خودم چیزی ندیدم.
ای کاش که کمی مایل بودیم به فهمیدن همدیگه؛ شدیم ملتِ هزار و یک رنگ.